از علامه جعفری می پرسند چی شد که به این کمالات رسیدی؟!
ایشان در جواب خاطره ای از دوران طلبگی تعریف می کنند و می گویند که هر چه دارند از کراماتی است که به دنبال این امتحان الهی نصیبشان شده:
«ما در نجف، در مدرسه صدر اقامت داشتیم. خیلی مقید بودیم که در جشن ها و ایام سرور، مجالس جشن بگیریم و ایام سوگواری را هم سوگواری کنیم. یک شبی مصادف شده بود با ولادت حضرت فاطمه زهرا (س)، اول شب نماز مغرب و عشا را خواندیم آن گاه با فکاهیاتی مجلس جشن و سرور ترتیب دادیم. یک آقایی بود به نام آقا شیخ حیدر علی اصفهانی که نجف آبادی بود و معدن ذوق. آن ایام مصادف شده بود با ایام قلب الاسد (۱۰ الی ۲۱ مرداد ) که ما خرما پزان می گوییم. نجف خیلی گرم می شد. آن سال در اطراف نجف باتلاقی درست شده بود و پشه های بوجود آمده بود که عرب های بومی را هم اذیت می کرد چه برسد به ما ایرانی ها که اصلا خواب و استراحت نداشتیم. آن سال آن قدر گرما زیاد بود که اصلا قابل تحمل نبود. نکته دیگر این که حجره من رو به شرق و خورشید بود. تقریبا مخروبه هم بود. من فروردین را در آن جا به طور طبیعی مطالعه می کردم و می خوابیدم. اردیبهشت هم مقداری قابل تحمل بود ولی دیگر از خرداد امکان استفاده از حجره نبود. گرما واقعا کشنده بود. وقتی می خواستم بروم از حجره کتاب بردارم، مثل برداشتن نان از تنور، خیلی سریع بیرون می آمدم.
با این تعاریف این جشن افتاده بود به این موقع. در بغداد و بصره و نجف، گرما، تلفات هم گرفته بود. ما بعد از شب نشستیم، شربت هم درست شد. آقا شیخ حیدر علی اصفهانی که کتابی هم نوشته ب�
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر